Het was een perfecte lenteochtend, met zonneschijn die de voorkamer van de onlangs gebouwde villa van Dave en Lyne Simpson in de bergen in Spanje, in de buurt van Pinoso, vulde. Becky, hun jonge dochter, speelde buiten met Max de hond, de geur van amandelbloesem waaide door open Franse deuren en vogelgezang maakte de idyllische omgeving compleet – en toch droeg Lyne een frons, die zich met elke voorbijgaande minuut verdiepte. Dave zat tegenover hem en bekeek een stapel tuinmeubelbrochures op de salontafel. Ze lagen allemaal open op houten tuinhuisjes, in alle soorten en maten. Ze kon de radertjes bijna horen wegknallen in zijn hoofd en zette zich schrap voor het onvermijdelijke.
‘Lyne’, zei Dave, die eindelijk opkeek.
Daar gaan we, dacht ze.
‘Je zei tegen me hoe leuk het zou zijn om een tuinhuisje te hebben?’
‘Ja.’ Ze trok het woord eruit.
‘Nou, ik denk dat ik er een kan bouwen. Het ziet er niet al te ingewikkeld uit.’
Haar frons veranderde in een glimlach. ‘Dave, mijn lief, jij en diy zijn niet de beste vrienden – herinner je je het caviahok nog?’
‘Ik had langere nagels moeten gebruiken.’
‘Het ding viel de eerste dag in duigen. Het zijn niet bepaald Wolverines. Becky was radeloos, arm ding.’
Dave zwaaide afwijzend met zijn hand. ‘Ze is er overheen gekomen. Maar goed, we hebben er eentje van de kat weten te redden.’ Zijn gezicht fleurde op. ‘Denk er maar eens over na, zittend onder een prieel met een glas wijn en kijkend naar de zonsondergang. We zijn nu bijna een jaar in Spanje en het wordt tijd dat we iets met de tuin gaan doen.’
‘Ik ben het met je eens over de tuin, maar je bouwt een tuinhuisje? Ik weet het niet.’
‘Er is dat hout dat de werklieden hebben achtergelaten toen ze het zwembad bouwden. En ik krijg deze keer echt grote nagels.’
Lyne’s frons keerde terug. ‘Moet je niet schroeven en dat soort dingen gebruiken voor een tuinhuisje – en beton of iets voor de vloer? Het kan op sommige dagen een beetje winderig worden.’
‘Nee’, zei Dave, terugkijkend naar de brochures. ‘Het gebruik van schroeven lijkt te veel op hard werken – en ik heb het gereedschap niet. Wat beton betreft, dat kunnen we later doen. Ik ga gaten in de grond graven.’ Hij stiftte zijn lippen en knikte zelfverzekerd. ‘Je laat het aan mij over, lieverd.’
‘Maar, Dave, ik vind het echt geen goed idee.’ Haar woorden volgden hem de kamer uit.
***
Het zou een rustige middag zijn geweest als het niet gevuld was geweest met het geluid van zagen, bonken en vloeken. Lyne kon het niet opbrengen om naar buiten te kijken en besloot dat de studeerkamer en de computer de beste schuilplaats was, omdat de bouw van het tuinhuisje pijnlijk op de grond lag. Toen ze verschillende websites bekeek, vond ze wat ze zocht: een professionele timmerman in de buurt op de grens van Alicante en Murcia. Ze pleegde een telefoontje en haalde vervolgens het logboek in.
De zon was laag aan de hemel gevallen toen een zwetende, groezelige Dave triomfantelijk het huis binnenliep.
‘Kurk de fles los, Lyne – je hebt een tuinhuisje!’
***
Lyne hield haar ogen stevig dicht, precies zoals Dave had geïnstrueerd. Toen hij haar naar het land rond hun villa leidde, zei een stemmetje binnenin dat ze zich op het ergste moest voorbereiden.
‘Je kunt ze nu openen’, zegt Dave. ‘Dah dah!’
Het stemmetje had gelijk gehad. ‘Het is… het is…’ Lyne worstelde voor een woord dat niet aanstootgevend was, ‘interessant?’
‘Geweldig toch?’
‘Moet het zo leunen?’
Dave liep naar een houten staander en gaf het een flinke dreun. ‘Voegt karakter toe – dit tuinhuisje is zo solide als de rots van Gibraltar.’ De woorden waren nog maar net uit zijn mond verdwenen toen de magere meer uitgesproken werd.
‘Pas op, Dave!’
***
‘Laat maar’, zei Lyne terwijl ze een biertje aan Dave overhandigde terwijl ze naast hem op de zonnebank van het terras ging zitten. ‘Ik heb een professioneel bedrijf gevonden om ons tuinhuisje te bouwen, Woodworks Direct; ze zijn hier begin volgende week.’
‘Maar, Lyne,’ zei Dave terwijl hij gekwetst keek, ‘ik kan-‘
‘Nee, dat kan niet’, zei ze stellig. ‘Je hebt bloemperken om te maken, bomen om te planten, steenslag om uit te spreiden. Er is genoeg om je mee bezig te houden. Je hebt gelijk dat de tuin moet worden gedaan, en je hebt prachtige groene vingers. Geef me een mooie tuin – alsjeblieft?’
Een week later:
‘Het is een prachtig tuinhuisje, is geen liefde’, zei Lyne, terwijl hij een slok wijn nam en op de houten vloer tikte. ‘Het is elke cent waard en je krijgt al snel wat planten die langs de zijkanten klimmen. Dit is het begin van onze nieuwe tuin. Het is nu aan jou.’
‘Ja, ze hebben het goed gedaan’, zei Dave schoorvoetend. ‘Ik heb wel een houten tuinhuisje nodig om gereedschap in te bewaren.’
‘Woodworks Direct doet dat ook. Ik bel ze op.’
Dave’s uitdrukking fleurde op. ‘Misschien kan ik het proberen te bouwen?’
‘Durf je niet!’
Voor meer informatie over ons assortiment houtgazebo’s kunt u terecht op onze website op www.woodworksdirect.com
